Ο τρελός (και ο λογικός) του χωριού

Περπατάς σ' ένα πεζόδρομο. Μπορεί να πηγαίνεις στη δουλειά σου, στο ραντεβού με τον ιατρό σου, να αγοράζεις κάτι, να συναντήσεις αγαπημένα σου πρόσωπα ή απλά να περπατήσεις. Το περπάτημα άλλωστε είναι εξαιρετικό για την υγεία. Εκεί που περπατάς λοιπόν, ακούς παράξενους ήχους. Σαν μια μαϊμού να ρίχνει ασυνάρτητες κραυγές. Καθώς συνεχίσεις τον περίπατο, συναντάς την πηγή των κραυγών. Είναι ένας χαμογελαστός κύριος, με απλό ντύσιμο, καθισμένος σ' ένα παγκάκι, και για κάποιον λόγο ρίχνει περίεργες κραυγές, σαν εξωγήινος που προσπαθεί να επικοινωνήσει με το μητρικό διαστημόπλοιο απ' το οποίο κατέβηκε. Κάποια στιγμή σκέφτεσαι. Ποιες θα είναι άραγε οι αντιδράσεις των περαστικών; Πως οι "φυσιολογικοί" θ' αντιδράσουν στη θέα ενός "τρελού";

Πολλοί απλά θ' αγνοήσουν τον φίλο μας. Απασχολημένοι και βυθισμένοι στις προσωπικές τους σκέψεις, δεν θα δώσουν ιδιαίτερη σημασία. Άλλοι θα το διασκεδάσουν λιγάκι. Στο κάτω κάτω ο φίλος μας δεν κάνει κακό σε κανέναν. Είναι χαμογελαστός, δεν προσβάλλει κανέναν, οπότε μάλλον μας ψυχαγωγεί με τον δικό του τρόπο. Κάτι σαν τους καλλιτέχνες των δρόμων, που προσφέρουν ένα χαμόγελο στους εκνευρισμένους οδηγούς. Και φυσικά δεν θα λείψουν και οι κριτές των πάντων, που θα βγάλουν τον ιεροεξεταστή από μέσα τους. Σύμφωνα λοιπόν με αυτούς, ο φίλος μας είναι ένας τρελός του χωριού, που αρνείται να ζήσει λογικά και φυσιολογικά. Πρέπει να ζει και να σκέφτεται σαν όλους τους άλλους, τους φυσιολογικούς. Δεν πρέπει να ξεχωρίσει. Δεν πρέπει να είναι ο εαυτός του. Επιβάλλεται να είναι αρεστός στην κοινωνία, με κάθε τίμημα και με ότι αυτό συνεπάγεται.

Κολοκύθια στη λαδόκολλα!!! Θεωρούν τους πάντες παράλογους, λες και ζούμε σε μια λογική κοινωνία. Απορρίπτουμε τον επιστημονικό ορθολογισμό, προσκυνάμε πεθαμένες ιδέες όπως η ανάγκη για σύνορα και χρήματα, καταστρέφουμε τον πλανήτη μας λες και δεν ζούμε σε αυτόν, προσβάλουμε την ίδια μας τη νοημοσύνη μ' ένα κάρο αηδίες, απαιτούμε απ' όλο το Σύμπαν να περιστρέφεται γύρω απ' τις μίζερες ζωούλες μας, βαριόμαστε που ζούμε και γκρινιάζουμε για ψύλλου πήδημα. Και το χειρότερο απ' όλα; Όλα τα παραπάνω, τα "φυσιολογικά", τα μαθαίνουμε στα παιδιά μας σαν αναπόσπαστα κομμάτια της φύσης μας. "Είναι η φύση του ανθρώπου να τα κάνει όλα σκατά και μετά να κλαίγεται, οπότε ζήστε με αυτό και μη τολμήσετε καν να σκεφτείτε το αντίθετο, γιατί θα είστε τρελοί". Μαλακίες! Γι' αυτό φτάσαμε στο σημείο που είμαστε σήμερα. Γιατί θεωρούσαμε ως φυσιολογικές ότι προϊστορικές αηδίες βρίσκαμε μπροστά μας.

Όλο αυτό μου θύμισε τον Τηλέμαχο Νταλάκα, γνωστότερο ως Αρμάνδο Δελαπατρίδη. Γεννήθηκε στο Αδραμύττι της Μικράς Ασίας το 1895. Με τους διωγμούς του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, η οικογένεια Νταλάκα κατέφυγε στην Μυτιλήνη. Μετά από μερικά χρόνια έρχεται στην Αθήνα σε ηλικία 30 περίπου ετών. Από την πρώτη του εμφάνιση, ένα καλoκαιρινό βράδυ στην πλατεία Συντάγματος, ο Δελαπατρίδης έγινε δεκτός μ' ενθουσιασμό και απέκτησε αμέσως τον τίτλο του "Προέδρου".

 

Ο Δελαπατρίδης παρουσιάστηκε ως αρχηγός του Α’ Αναμορφωτικού Κόμματος, του "κόμματος των κυανόλευκων", αναπτύσσοντας το πολιτικό του πρόγραμμα, τ' οποίο μεταξύ άλλων περιελάμβανε και την σύσταση υπουργείου Έρωτος. Μόλις εμφανιζόταν τα βράδια στο Σύνταγμα, οι θαμώνες των καφενείων ξέσπαγαν σε χειροκροτήματα και κραυγές. "Λόγο! Λόγο, κύριε Πρόεδρε!". Και αφού απολάμβανε για λίγα λεπτά τη δημοτικότητά του, ανέβαινε σε μια καρέκλα και άρχιζε την αγόρευσή του σε άπταιστη καθαρεύουσα. Όταν τον ρωτούσαν τι θα έκανε αν εκλεγόταν πρωθυπουργός, απαντούσε:
 
"Πρώτα απ’ όλα θα βγάλω τα συρματοπλέγματα από το Δαφνί και θα τα βάλω στα ελληνικά σύνορα. Γιατί δεν επιτρέπεται να υπάρχουν Έλληνες διαβιoύντες εκτός συρματοπλέγματος. Αθηναίοι βγάλτε με και θα περνάτε φίνα, φρενοκομεία πάμπολλα θα κτίσω στην Αθήνα".

Όμως το κοινό κάποια στιγμή τον βαρέθηκε. Το 1933 μπαίνει στο δημόσιο ψυχιατρείο στο Δαφνί, όπου και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής τoυ. Πέθανε ξεχασμένος στο Λαϊκό Νοσοκομείο, την 1η Ιουνίου 1960.

Η τραγική αυτό κατάληξη μου θύμισε μια νεότερη "τρελή του χωριού", την τραγουδίστρια Έφη Θώδη. Το 2006 έγινε ευρύτερα γνωστή τραγουδώντας στα αγγλικά το Can't Take My Eyes off You ("I Love You Babe") και το A Far L' amore Comincia Tu της Ραφαέλα Καρά, καθώς και άλλα ξενόγλωσσα τραγούδια. Από τότε δεν υπήρχε περίπτωση να μη την συναντήσεις κάπου στη τηλεόραση. Από το Μάρτιο του 2009 όμως η κατάσταση ξέφυγε για τα καλά. Η Θώδη έκανε αμφιλεγόμενες τηλεοπτικές εμφανίσεις που προξενούσαν αντιδράσεις και σχόλια. Σε αυτές τις εμφανίσεις η Θώδη ισχυριζόταν ότι έχει μεσσιανικές-θεραπευτικές ιδιότητες που ανακάλυψε μέσα της κάποιος πνευματικός οδηγός, καθώς και ότι έχει βιώσει οράματα. Τον Μάιο του ίδιου έτους, η Θώδη μπήκε στην ψυχιατρική κλινική του Σισμανογλείου νοσοκομείου. Την ίδια ώρα, όλο αυτόν τον καιρό, το "φυσιολογικό" κοινό διασκέδασε με τα καμώματα της Θώδη, ως άμεσος συνυπεύθυνος στο φινάλε αυτό.

Έτσι είναι φίλε μου. Έχεις μάθει από μικρό παιδί να είσαι πρόβατο. Να θεωρείς την κοινωνία μας ως "φυσιολογική", παρά την παράνοια στην οποία είναι βουτηγμένη. Έχεις μάθει να θεωρείς "τρελούς" όλους εκείνους που αντιδρούν στο "φυσιολογικό" χάλι που ζούμε. Έχεις μάθει μάλιστα να θεωρείς "τρελούς" όσους απλά δεν είναι σαν τα μούτρα σου, όσους διαφέρουν από εσένα ακόμη και στην ποιο άσχετη λεπτομέρεια. Αυτός που τραγουδάει, αυτός που κοιτάει ψηλά, αυτός που γελάει χωρίς εμφανή λόγο. Όλοι τρελοί, εσύ ο φυσιολογικός. Βγάζεις τον δικαστή από μέσα σου και με ύφος 100 καρδιναλίων τους κατακρίνεις και σχολιάζεις το κάθε τους "σφάλμα". Ακόμη χειρότερα, γελάς με τα "χάλια" τους. Του κοροϊδεύεις. "Αυτός είναι τρελός, οπότε ας σπάσω πλάκα μαζί του". Δεν έχουν συναισθήματα, δεν έχουν νοημοσύνη, δεν έχουν ψυχή. Δεν έχει σημασία αν κάποιοι έχουν νευρολογικά προβλήματα ή αν κατά βάθος έχουν σώας τας φρένας. Είναι παιχνίδια, που υπάρχουν για να γελάς. Και μετά θα τους βαρεθείς και θα τους πετάξεις σαν στημένη λεμονόκουπα. Και θα εξακολουθήσεις να θεωρείς τον εαυτό σου "λογικό" και "φυσιολογικό".

Καλός μαλάκας είσαι κι εσύ!

Πίσω στον πεζόδρομο, πίσω στον φίλο μας. Γιατί άραγε να κάνει αυτές τις παράξενες φωνές; Μήπως επειδή έτσι απλά γούσταρε; Μια όαση αυθορμητισμού στη χωματερή του καθωσπρεπισμού; Ή μήπως άραγε κάτι ήθελε να μας πει; Αν ισχύει η φράση "από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια", μήπως ο φίλος μας έχει μια αλήθεια που θέλει να μοιραστεί μαζί μας;

Θυμήθηκα τον Τρελαντώνη και τον Πουλόπουλο από το Καφέ της Χαράς. Εκ πρώτης όψεως είναι παλαβοί και ζουν στον κόσμο τους. Κι όμως οι 2 τους, μαζί με τον αριστερό γραμματικό του δημάρχου, είναι οι μόνες φωνές λογικής σ' ένα χωριό βουτηγμένο στη παράνοια και την προγονολαγνεία. Τυχαίο; ΟΧΙ!