Τέλος πάντων...

 

Εκεί που κάθομαι χαλαρός και παρασιτώ στην "τέλεια" κοινωνία στην οποία ζούμε, ακούω μια συζήτηση. Μπορεί να είναι τηλεφωνική ή διαπροσωπική, Το θέμα; Κλασσικά, τα προβλήματα που αντιμετωπίσουμε. Η κατάληξη της συζήτησης; Άκρως ενδιαφέρουσα. Ορίστε ένα παράδειγμα.

"Εμένα μου λες; Όλο προβλήματα. Κρίση, ανεργία, λιτότητα, νέα μέτρα. Εμείς πεινάμε και αυτοί καλοπερνάνε. Τρώνε και τρώνε και ξανατρώνε. Που να τους κοπεί η ανάσα! Τίποτα σωστό δεν γίνεται σ' αυτή τη χώρα, όλα πάνε κατά διαόλου. Είμαστε καταδικασμένοι, σιγά μην αλλάξει τίποτα. Αλλά τέλος πάντων..."

Σ' ελεύθερη μετάφραση:

"Άσε, τρώμε συνέχεια αγγούρια στον κώλο μας, αλλά εμείς στ' αρχίδια μας. Βαριόμαστε να κάνουμε κάτι. Και στο κάτω κάτω, γιατί ν' αλλάξουμε την κατάσταση; Έτσι μας έμαθαν, έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τ' αφήσουμε. Είναι στη φύση μας άλλωστε, στο D.N.A. μας, όπως μας έμαθαν στο σχολείο. Τέλος πάντων."

Ουσιαστικά ξέρουμε ότι τα πάντα είναι σκατά, αλλά δεν κάνουμε τίποτα γι' αυτό. Και το κορυφαίο απ' όλα; Τα σκατά που τρώμε στη μούρη αφορούν εμάς! Η καλή μας κυβέρνηση, που τόσο πολύ μας αγαπάει (θα ξεράσω...), μας ρημάζει για το καλό μας. Για να μη χρεοκοπήσουμε, για να μη πεινάσουμε. Και φτάσαμε στο σημείο να πεινάμε για να μη πεινάσουμε. Και αυτό το θεωρούμε "φυσιολογικό". Και δεν κάνουμε τίποτα γι' αυτό. Και πάντα λέμε στο τέλος "τέλος πάντων", νομίζοντας ότι τα προβλήματα θα τα πάρει μακριά μια νεράιδα.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ;

Κατηγορούμε την κοινωνία, την κυβέρνηση και το γενικό σύστημα για τα χάλια μας, ξεχνώντας ότι είμαστε και εμείς αναπόσπαστο τμήμα τους. Από εμάς ζει το σύστημα και το σύστημα ζει από εμάς. Πολλοί λένε ότι αλλάζοντας το σύστημα, αλλάζουμε και τους ανθρώπους. Συμφωνώ, αλλά ισχύει και το αντίθετο. Αλλάζοντας τους ανθρώπους, αλλάζουμε και το σύστημα. Δεν υπάρχουν 2 ξεχωριστές οντότητες που τσακώνονται μεταξύ τους, αλλά μια ενιαία μονάδα που ουσιαστικά πολεμά τον εαυτό της. Ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της μάχης; Από εμάς θα εξαρτηθεί. Από τις σκέψεις μας και τις πράξεις μας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά θα μας κράζουν τα παιδιά μας. Και καλά θα μας κάνουν.

Τέλος πάντων, τι κάθομαι και λέω; Φοβάμαι ότι θα συνεχίσουμε να κλαιγόμαστε και να κατηγορούμε άλλους για τα χάλια μας. Τώρα ειλικρινά, προσπαθώ να καταλάβω τι με τρομάζει περισσότερο. Η ενεργητικότητα του δράστη ή η απάθεια του θύματος;