Μη φοβάστε, δεν θ' αναφερθούμε στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Τζέιν Όστεν, αλλά σε ένα ενδιαφέρον κειμενάκι που είχα διαβάσει σήμερα. Ήταν ουσιαστικά μια λίστα με συμβουλές από έναν άγιο (δεν θυμάμαι ποιον) που είναι αναρτημένο σε ένα μαγαζί στον Πειραιά. Το κείμενο αυτό αναφέρονταν στη υπερηφάνεια και στον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικές απ' αυτές τις συμβουλές. Θα τις γράψω με δικά μου λόγια καθαρά λόγο μνήμης, χωρίς ν' αλλάξω το νόημα τους. Δεν σκοπεύω να προσθέσω, ν' αφαιρέσω ή ν' αλλάξω κάτι. Αυτά τα κάνουν μερικά βλίτα, που βάζουν τις "απόψεις" τους πάνω απ' την αλήθεια. Απ' όσα θα διαβάζετε, τίποτα δεν έβγαλα απ' το ξερό μου κεφάλι!
1) Αν κάνεις κάτι καλό, μη το πεις σε κανέναν. Κράτα το για τον εαυτό σου.
2) Απέφυγε σαν τη φωτιά τους επαίνους.
3) Να θυμάσαι μόνο τις πολλές σου αμαρτίες και να ντρέπεσαι πάντα για αυτές.
4) Αν νιώσεις περηφάνια για κάτι, στην μετά θάνατον ζωή ο Θεός θα σε τιμωρήσει.
5) Να ζεις πάντα στο σκοτάδι.
6) Να θαυμάζεις πάντα τους αγίους και τα έργα τους.
Κι άλλες τέτοιες αηδίες. Για κάποιους, είναι προτροπή για να ζήσεις σεμνά. Για μένα, είναι μια απαράδεκτη μορφή λοβοτομής και αυτοευνουχισμού. Ο καλύτερος τρόπος για να ζήσεις λοιπόν είναι να μη κάνεις απολύτως τίποτα στη ζωή σου και να κλαις τη μοίρα σου. Ρε μπετόβλακες, γιατί πρέπει να ντρέπομαι για ότι κάνω; Γιατί πρέπει να ζω στα σκοτάδια; Είμαι ένας απλός άνθρωπος, κάνω αυτό που θεωρώ ωραίο και σωστό και τίποτα παραπάνω. Γιατί πρέπει να ντρέπομαι και για αυτό; Υπάρχουν εκεί έξω κάτι ποζέρια, που αγοράζουν και κάνουν μαλακίες απλά και μόνο για να παριστάνουν τους μουράτους. Κούφιοι άνθρωποι, που παριστάνουν τους θεούς χωρίς να κάνουν τίποτα. Αυτούς τους καραγκιόζηδες γιατί δεν τους τραβάτε απ' τ' αυτάκι; Γιατί τα χώνετε σε 'μένα; Κι αν όντως είναι αμαρτία η εξωτερίκευση των πράξεων μας, πως ξέρουμε τόσα πολλά για τις πράξεις των παπάδων και των αγίων; Γιατί να θαυμάσουμε τους αγίους και όχι π.χ. τον πυροσβέστη που ρίσκαρε τη ζωή του για να σώσει ένα παιδάκι από πυρκαγιά; Μας κοροϊδεύετε;
Θυμήθηκα τον Άρθουρ Κλαρκ, που είχε πει ότι η οργανωμένη θρησκεία είναι ότι χειρότερο υπάρχει σήμερα. Μήπως είχε ένα δίκιο;
Ένας επιστήμονας ανακαλύπτει ένα απ' τα μυστικά του Σύμπαντος, μια νέα γνώση που θ' αλλάξει και τη ζωή μας άμεσα ή έμμεσα. Πρέπει να ντρέπεται γι' αυτό; Μια φίλη μου είχε σώσει ένα γατάκι από βέβαιο θάνατο. Πρέπει να τιμωρηθεί για αυτό; Ένα παιδάκια φτιάχνει μια υπέροχη ζωγραφιά. Πρέπει να πάει στη κόλαση για αυτό το λόγο; Ένας συγγραφέας έδωσε τον καλύτερο του εαυτό για ένα βιβλίο, το οποίο τελικά θα μείνει στην ιστορία. Θα τιμωρηθεί απ' τον Θεό; Δηλαδή όποιος ανακαλύπτει-εξερευνά-επινοεί-δημιουργεί, θεωρείται εχθρός της ανθρωπότητας;
ΜΑΛΑΚΙΕΣ!
Δεν υπάρχει λόγος να ευνουχίσουμε τη φαντασία μας και την ελευθερία έκφρασης μας για να ζήσουμε ταπεινά ταπεινωμένα, ούτε υπάρχει λόγος για να γίνουμε σκλαβάκια του Lifestyle ή των ρασοφόρων. Ούτε θα ντρεπόμαστε για αυτό που είμαστε, ούτε θα δείχνουμε και το πουλί μας ακόμη για να το παίξουμε μούρες. Προτείνω αυτό που είχε πει ο Ισαάκ Ασίμοφ, ότι η έλλειψη μετριοφροσύνης είναι πολύ καλύτερη από την υποκρισία.
Τι είναι το Ecolabel; Το Ecolabel είναι το οικολογικό σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γνωστό και ως "Λουλούδι". Το "Λουλούδι" θεσπίστηκε το 1992 και είναι το σήμα πιστοποίησης προϊόντων (εκτός από τρόφιμα, ποτά, φαρμακευτικά προϊόντα και ιατρικό εξοπλισμό) που σέβονται το περιβάλλον. Όλα τα προϊόντα που φέρουν το "Λουλούδι" έχουν ελεγχθεί, από ανεξάρτητους φορείς ως προς τη συμμόρφωσή τους, με αυστηρά οικολογικά κριτήρια και κριτήρια επίδοσης.
Σε τι χρησιμεύει; Σήμερα αντιμετωπίζουμε κάθε είδους περιβαλλοντικά προβλήματα, από την υπερθέρμανση του πλανήτη, την καταστροφή της στιβάδας του όζοντος και τη ρύπανση των ποταμών, έως την απώλεια βιοποικιλότητας και τις μεγάλες ποσότητες αποβλήτων. Ευτυχώς ωστόσο, οι καταναλωτές αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι μπορούν να επιτύχουν σημαντική διαφορά και να βοηθήσουν ενεργά στην προστασία του περιβάλλοντος, αγοράζοντας προϊόντα που βλάπτουν λιγότερο το περιβάλλον.
Ποια προϊόντα κατέχουν το "Λουλούδι"; Συνολικά 21 διαφορετικές ομάδες προϊόντων έχουν πιστοποιηθεί έως τώρα και έχουν ήδη χορηγηθεί περισσότερες από 160 άδειες για πολλές εκατοντάδες προϊόντα. Όταν σε ένα προϊόν έχει απονεμηθεί το οικολογικό σήμα της Ε.Ε., το προϊόν φέρει τον διακριτικό λογότυπο με το Λουλούδι σε κάποιο σημείο του.
Ποιοι το απονέμουν; Το "Λουλούδι" απονέμεται από το Συμβούλιο Οικολογικής Σήμανσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUEB) και υποστηρίζεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και από όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ). Στο Συμβούλιο Οικολογικής Σήμανσης συμμετέχουν εκπρόσωποι της βιομηχανίας, περιβαλλοντικών οργανώσεων και οργανώσεων καταναλωτών.
Είναι τα οικολογικά προϊόντα ποιο ακριβά; Όχι απαραίτητα, αφού η συγκρισιμότητα των τιμών εξαρτάται από το προϊόν.
Που μπορώ να βρω περισσότερες πληροφορίες; Στην σελίδα http://ec.europa.eu/ecat/ , οπού υπάρχει επίσης και ένας πίνακας με τα προϊόντα που διαθέτουν το "Λουλούδι".
Το έζησα και αυτό. Θα λέω του κόσμου τ' απίστευτα στα παιδιά μου και θα με κοιτάνε σαν να 'μαι εξωγήινος. Για όσους αναρωτιούνται που αναφέρομαι, ρίξτε μια ματιά εδώ...
Νεκρός 18χρονος - Πήδηξε από το τρόλεϊ για να γλυτώσει τον έλεγχο
Ο 18χρονος φίλος μας ήταν άλλο ένα θύμα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, εξαιτίας του οποίου είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε για να έχουμε πρόσβαση στ' αυτονόητα. Θέλουμε λεφτά για να έχουμε πρόσβαση ακόμη και στις βασικές μας ανάγκες, όπως η τροφή και το νερό. Σε λίγο θα πληρώνουμε και τον αέρα που αναπνέουμε! Όμως δεν θέλω ν' ασχοληθώ μ' αυτό.
Σύσσωμος ο κόσμος σκυλοβρίζει τον ελεγκτή και τον οδηγό, αλλά ουσιαστικά κοιτάει το δέντρο και χάνει το δάσος. Το δάσος στην υπόθεση αυτή είναι ο ανταγωνισμός που ενθαρρύνει η ύπαρξη του συστήματος αυτού. Και οι 2 τους δεν διαφέρουν από τον τεχνικό της Δ.Ε.Η., που πρόκειται να κόψει το ρεύμα σε μια φτωχή οικογένεια. Γιατί όμως το κάνει; Είναι κακός άνθρωπος; Τους μισεί; Έχει κάτι εναντίων τους; Είναι κάποιος άθλιος σαδιστής; Όχι! Το κάνει γιατί πήρε εντολές από ανώτερους, με απώτερο σκοπό την επιβίωση του. "Κάνε κακό σε κάποιον, αν θέλεις να ζήσεις. Μη βοηθάς, αν θες να ζήσεις". Το ίδιο έκαναν και ο οδηγός και ο ελεγκτής. Ακολουθούσαν εντολές. Δεν τους δικαιολογώ σε καμία περίπτωση. Τους αξίζει τιμωρία. Δεν θα είναι όμως οι μόνοι άνθρωποι που θα έπρεπε να τιμωρηθούν.
Πολλοί άνθρωποι υπακούν, βασανίσουν ή
και σκοτώνουν (!) συνανθρώπους τους, μόνο και μόνο επειδή δέχτηκαν εντολές από ανώτερους τους, με παράλληλο αποτέλεσμα να μην αισθάνονται τύψεις για ότι επακολουθήσει. Στο κάτω κάτω, ακολουθούν διαταγές! Σήμερα θεωρώ ότι είναι μια καλή ευκαιρία να ξεφύγουμε απ' αυτά που έχουμε συνηθίσει να κάνουμε και να σκεφτόμαστε. Πιστεύω ότι ποιο σωστό θα ήταν να μάθουμε για το θρυλικό πείραμα του Μίλγκραμ, αντί να γκαρίζουμε σαν τα μοσχάρια απ' την ασφάλεια του Διαδικτύου.
Εκεί που κάθομαι χαλαρός και παρασιτώ στην "τέλεια" κοινωνία στην οποία ζούμε, ακούω μια συζήτηση. Μπορεί να είναι τηλεφωνική ή διαπροσωπική, Το θέμα; Κλασσικά, τα προβλήματα που αντιμετωπίσουμε. Η κατάληξη της συζήτησης; Άκρως ενδιαφέρουσα. Ορίστε ένα παράδειγμα.
"Εμένα μου λες; Όλο προβλήματα. Κρίση, ανεργία, λιτότητα, νέα μέτρα. Εμείς πεινάμε και αυτοί καλοπερνάνε. Τρώνε και τρώνε και ξανατρώνε. Που να τους κοπεί η ανάσα! Τίποτα σωστό δεν γίνεται σ' αυτή τη χώρα, όλα πάνε κατά διαόλου. Είμαστε καταδικασμένοι, σιγά μην αλλάξει τίποτα. Αλλά τέλος πάντων..."
Σ' ελεύθερη μετάφραση:
"Άσε, τρώμε συνέχεια αγγούρια στον κώλο μας, αλλά εμείς στ' αρχίδια μας. Βαριόμαστε να κάνουμε κάτι. Και στο κάτω κάτω, γιατί ν' αλλάξουμε την κατάσταση; Έτσι μας έμαθαν, έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τ' αφήσουμε. Είναι στη φύση μας άλλωστε, στο D.N.A. μας, όπως μας έμαθαν στο σχολείο. Τέλος πάντων."
Ουσιαστικά ξέρουμε ότι τα πάντα είναι σκατά, αλλά δεν κάνουμε τίποτα γι' αυτό. Και το κορυφαίο απ' όλα; Τα σκατά που τρώμε στη μούρη αφορούν εμάς! Η καλή μας κυβέρνηση, που τόσο πολύ μας αγαπάει (θα ξεράσω...), μας ρημάζει για το καλό μας. Για να μη χρεοκοπήσουμε, για να μη πεινάσουμε. Και φτάσαμε στο σημείο να πεινάμε για να μη πεινάσουμε. Και αυτό το θεωρούμε "φυσιολογικό". Και δεν κάνουμε τίποτα γι' αυτό. Και πάντα λέμε στο τέλος "τέλος πάντων", νομίζοντας ότι τα προβλήματα θα τα πάρει μακριά μια νεράιδα.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ;
Κατηγορούμε την κοινωνία, την κυβέρνηση και το γενικό σύστημα για τα χάλια μας, ξεχνώντας ότι είμαστε και εμείς αναπόσπαστο τμήμα τους. Από εμάς ζει το σύστημα και το σύστημα ζει από εμάς. Πολλοί λένε ότι αλλάζοντας το σύστημα, αλλάζουμε και τους ανθρώπους. Συμφωνώ, αλλά ισχύει και το αντίθετο. Αλλάζοντας τους ανθρώπους, αλλάζουμε και το σύστημα. Δεν υπάρχουν 2 ξεχωριστές οντότητες που τσακώνονται μεταξύ τους, αλλά μια ενιαία μονάδα που ουσιαστικά πολεμά τον εαυτό της. Ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της μάχης; Από εμάς θα εξαρτηθεί. Από τις σκέψεις μας και τις πράξεις μας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά θα μας κράζουν τα παιδιά μας. Και καλά θα μας κάνουν.
Τέλος πάντων, τι κάθομαι και λέω; Φοβάμαι ότι θα συνεχίσουμε να κλαιγόμαστε και να κατηγορούμε άλλους για τα χάλια μας. Τώρα ειλικρινά, προσπαθώ να καταλάβω τι με τρομάζει περισσότερο. Η ενεργητικότητα του δράστη ή η απάθεια του θύματος;
Περπατάς σ' ένα πεζόδρομο. Μπορεί να πηγαίνεις στη δουλειά σου, στο ραντεβού με τον ιατρό σου, να αγοράζεις κάτι, να συναντήσεις αγαπημένα σου πρόσωπα ή απλά να περπατήσεις. Το περπάτημα άλλωστε είναι εξαιρετικό για την υγεία. Εκεί που περπατάς λοιπόν, ακούς παράξενους ήχους. Σαν μια μαϊμού να ρίχνει ασυνάρτητες κραυγές. Καθώς συνεχίσεις τον περίπατο, συναντάς την πηγή των κραυγών. Είναι ένας χαμογελαστός κύριος, με απλό ντύσιμο, καθισμένος σ' ένα παγκάκι, και για κάποιον λόγο ρίχνει περίεργες κραυγές, σαν εξωγήινος που προσπαθεί να επικοινωνήσει με το μητρικό διαστημόπλοιο απ' το οποίο κατέβηκε. Κάποια στιγμή σκέφτεσαι. Ποιες θα είναι άραγε οι αντιδράσεις των περαστικών; Πως οι "φυσιολογικοί" θ' αντιδράσουν στη θέα ενός "τρελού";
Πολλοί απλά θ' αγνοήσουν τον φίλο μας. Απασχολημένοι και βυθισμένοι στις προσωπικές τους σκέψεις, δεν θα δώσουν ιδιαίτερη σημασία. Άλλοι θα το διασκεδάσουν λιγάκι. Στο κάτω κάτω ο φίλος μας δεν κάνει κακό σε κανέναν. Είναι χαμογελαστός, δεν προσβάλλει κανέναν, οπότε μάλλον μας ψυχαγωγεί με τον δικό του τρόπο. Κάτι σαν τους καλλιτέχνες των δρόμων, που προσφέρουν ένα χαμόγελο στους εκνευρισμένους οδηγούς. Και φυσικά δεν θα λείψουν και οι κριτές των πάντων, που θα βγάλουν τον ιεροεξεταστή από μέσα τους. Σύμφωνα λοιπόν με αυτούς, ο φίλος μας είναι ένας τρελός του χωριού, που αρνείται να ζήσει λογικά και φυσιολογικά. Πρέπει να ζει και να σκέφτεται σαν όλους τους άλλους, τους φυσιολογικούς. Δεν πρέπει να ξεχωρίσει. Δεν πρέπει να είναι ο εαυτός του. Επιβάλλεται να είναι αρεστός στην κοινωνία, με κάθε τίμημα και με ότι αυτό συνεπάγεται.
Κολοκύθια στη λαδόκολλα!!! Θεωρούν τους πάντες παράλογους, λες και ζούμε σε μια λογική κοινωνία. Απορρίπτουμε τον επιστημονικό ορθολογισμό, προσκυνάμε πεθαμένες ιδέες όπως η ανάγκη για σύνορα και χρήματα, καταστρέφουμε τον πλανήτη μας λες και δεν ζούμε σε αυτόν, προσβάλουμε την ίδια μας τη νοημοσύνη μ' ένα κάρο αηδίες, απαιτούμε απ' όλο το Σύμπαν να περιστρέφεται γύρω απ' τις μίζερες ζωούλες μας, βαριόμαστε που ζούμε και γκρινιάζουμε για ψύλλου πήδημα. Και το χειρότερο απ' όλα; Όλα τα παραπάνω, τα "φυσιολογικά", τα μαθαίνουμε στα παιδιά μας σαν αναπόσπαστα κομμάτια της φύσης μας. "Είναι η φύση του ανθρώπου να τα κάνει όλα σκατά και μετά να κλαίγεται, οπότε ζήστε με αυτό και μη τολμήσετε καν να σκεφτείτε το αντίθετο, γιατί θα είστε τρελοί". Μαλακίες! Γι' αυτό φτάσαμε στο σημείο που είμαστε σήμερα. Γιατί θεωρούσαμε ως φυσιολογικές ότι προϊστορικές αηδίες βρίσκαμε μπροστά μας.
Όλο αυτό μου θύμισε τον Τηλέμαχο Νταλάκα, γνωστότερο ως Αρμάνδο Δελαπατρίδη. Γεννήθηκε στο Αδραμύττι της Μικράς Ασίας το 1895. Με τους διωγμούς του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, η οικογένεια Νταλάκα κατέφυγε στην Μυτιλήνη. Μετά από μερικά χρόνια έρχεται στην Αθήνα σε ηλικία 30 περίπου ετών. Από την πρώτη του εμφάνιση, ένα καλoκαιρινό βράδυ στην πλατεία Συντάγματος, ο Δελαπατρίδης έγινε δεκτός μ' ενθουσιασμό και απέκτησε αμέσως τον τίτλο του "Προέδρου".
Ο Δελαπατρίδης παρουσιάστηκε ως αρχηγός του Α’ Αναμορφωτικού Κόμματος, του "κόμματος των κυανόλευκων", αναπτύσσοντας το πολιτικό του πρόγραμμα, τ' οποίο μεταξύ άλλων περιελάμβανε και την σύσταση υπουργείου Έρωτος. Μόλις εμφανιζόταν τα βράδια στο Σύνταγμα, οι θαμώνες των καφενείων ξέσπαγαν σε χειροκροτήματα και κραυγές. "Λόγο! Λόγο, κύριε Πρόεδρε!". Και αφού απολάμβανε για λίγα λεπτά τη δημοτικότητά του, ανέβαινε σε μια καρέκλα και άρχιζε την αγόρευσή του σε άπταιστη καθαρεύουσα. Όταν τον ρωτούσαν τι θα έκανε αν εκλεγόταν πρωθυπουργός, απαντούσε:
"Πρώτα απ’ όλα θα βγάλω τα συρματοπλέγματα από το Δαφνί και θα τα βάλω στα ελληνικά σύνορα. Γιατί δεν επιτρέπεται να υπάρχουν Έλληνες διαβιoύντες εκτός συρματοπλέγματος. Αθηναίοι βγάλτε με και θα περνάτε φίνα, φρενοκομεία πάμπολλα θα κτίσω στην Αθήνα".
Όμως το κοινό κάποια στιγμή τον βαρέθηκε. Το 1933 μπαίνει στο δημόσιο ψυχιατρείο στο Δαφνί, όπου και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής τoυ. Πέθανε ξεχασμένος στο Λαϊκό Νοσοκομείο, την 1η Ιουνίου 1960.
Η τραγική αυτό κατάληξη μου θύμισε μια νεότερη "τρελή του χωριού", την τραγουδίστρια Έφη Θώδη. Το 2006 έγινε ευρύτερα γνωστή τραγουδώντας στα αγγλικά το Can't Take My Eyes off You ("I Love You Babe") και το A Far L' amore Comincia Tu της Ραφαέλα Καρά, καθώς και άλλα ξενόγλωσσα τραγούδια. Από τότε δεν υπήρχε περίπτωση να μη την συναντήσεις κάπου στη τηλεόραση. Από το Μάρτιο του 2009 όμως η κατάσταση ξέφυγε για τα καλά. Η Θώδη έκανε αμφιλεγόμενες τηλεοπτικές εμφανίσεις που προξενούσαν αντιδράσεις και σχόλια. Σε αυτές τις εμφανίσεις η Θώδη ισχυριζόταν ότι έχει μεσσιανικές-θεραπευτικές ιδιότητες που ανακάλυψε μέσα της κάποιος πνευματικός οδηγός, καθώς και ότι έχει βιώσει οράματα. Τον Μάιο του ίδιου έτους, η Θώδη μπήκε στην ψυχιατρική κλινική του Σισμανογλείου νοσοκομείου. Την ίδια ώρα, όλο αυτόν τον καιρό, το "φυσιολογικό" κοινό διασκέδασε με τα καμώματα της Θώδη, ως άμεσος συνυπεύθυνος στο φινάλε αυτό.
Έτσι είναι φίλε μου. Έχεις μάθει από μικρό παιδί να είσαι πρόβατο. Να θεωρείς την κοινωνία μας ως "φυσιολογική", παρά την παράνοια στην οποία είναι βουτηγμένη. Έχεις μάθει να θεωρείς "τρελούς" όλους εκείνους που αντιδρούν στο "φυσιολογικό" χάλι που ζούμε. Έχεις μάθει μάλιστα να θεωρείς "τρελούς" όσους απλά δεν είναι σαν τα μούτρα σου, όσους διαφέρουν από εσένα ακόμη και στην ποιο άσχετη λεπτομέρεια. Αυτός που τραγουδάει, αυτός που κοιτάει ψηλά, αυτός που γελάει χωρίς εμφανή λόγο. Όλοι τρελοί, εσύ ο φυσιολογικός. Βγάζεις τον δικαστή από μέσα σου και με ύφος 100 καρδιναλίων τους κατακρίνεις και σχολιάζεις το κάθε τους "σφάλμα". Ακόμη χειρότερα, γελάς με τα "χάλια" τους. Του κοροϊδεύεις. "Αυτός είναι τρελός, οπότε ας σπάσω πλάκα μαζί του". Δεν έχουν συναισθήματα, δεν έχουν νοημοσύνη, δεν έχουν ψυχή. Δεν έχει σημασία αν κάποιοι έχουν νευρολογικά προβλήματα ή αν κατά βάθος έχουν σώας τας φρένας. Είναι παιχνίδια, που υπάρχουν για να γελάς. Και μετά θα τους βαρεθείς και θα τους πετάξεις σαν στημένη λεμονόκουπα. Και θα εξακολουθήσεις να θεωρείς τον εαυτό σου "λογικό" και "φυσιολογικό".
Καλός μαλάκας είσαι κι εσύ!
Πίσω στον πεζόδρομο, πίσω στον φίλο μας. Γιατί άραγε να κάνει αυτές τις παράξενες φωνές; Μήπως επειδή έτσι απλά γούσταρε; Μια όαση αυθορμητισμού στη χωματερή του καθωσπρεπισμού; Ή μήπως άραγε κάτι ήθελε να μας πει; Αν ισχύει η φράση "από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια", μήπως ο φίλος μας έχει μια αλήθεια που θέλει να μοιραστεί μαζί μας;
Θυμήθηκα τον Τρελαντώνη και τον Πουλόπουλο από το Καφέ της Χαράς. Εκ πρώτης όψεως είναι παλαβοί και ζουν στον κόσμο τους. Κι όμως οι 2 τους, μαζί με τον αριστερό γραμματικό του δημάρχου, είναι οι μόνες φωνές λογικής σ' ένα χωριό βουτηγμένο στη παράνοια και την προγονολαγνεία. Τυχαίο; ΟΧΙ!
