Η δικτατορία του "ρεαλισμού"

Κακά τα ψέματα, όλοι μας ζούμε σε μια μπαλίτσα πεταμένη κάπου στο Σύμπαν. Αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος. Από τη στιγμή που ζούμε σ' αυτόν, οφείλουμε οι σκέψεις και οι κινήσεις μας να είμαι άμεσα συνυφασμένες σ' αυτόν. Αυτό λέγεται "προσαρμοστικότητα", "επιβίωση", ή ακόμη καλύτερα, "ορθολογική σκέψη". Αυτό σημαίνει ότι σκεφτόμαστε με βάση τα δεδομένα που έχουμε, ώστε να προτείνουμε λύσεις και ιδέες που "στέκουν κάπου". Η αποδοχή όμως της πραγματικότητας και η ανάλυση της αφορά το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μας. Το δεξί ημισφαίριο αφορά την δημιουργικότητα και την γέννηση και ανάλυση νέων ιδεών, όχι απαραίτητα βασισμένες στην πραγματικότητα. Μέσα στο κεφάλι μας έχουμε έναν ρεαλιστή ερευνητή κι έναν σουρεαλιστή καλλιτέχνη. Ο υπέρτατος συνδυασμός και των 2 είναι ο επιστημονικός τρόπος σκέψης, μιας και αναλύει το Σύμπαν όπως είναι, χωρίς ωστόσο να καταφεύγει σε καλούπια και δογματισμούς. Κάθε νέα ιδέα γίνεται ευπρόσδεκτη, αρκεί να είναι βασισμένη σε αυτά που γνωρίζουμε.

Δεν έχουν όμως όλοι οι άνθρωποι ισορροπημένο τρόπο σκέψης, με αποτέλεσμα ή να δίνουν έμφαση μόνο σε ότι υπάρχει, ή να βλέπουν το Σύμπαν όπως θέλουν. Στην δεύτερη περίπτωση βλέπουμε πυροβολημένους που στ' αλήθεια πιστεύουν ότι η Γη είναι επίπεδη, πράσινοι ιπτάμενοι πίθηκοι εξουσιάσουν τους ανθρώπους με μικροτσίπ στον δεξί γλουτό και ότι άλλη ασυναρτησία μπορείτε να φανταστείτε. Π.χ. ...

Εδώ όμως θ' αναφερθούμε στην πρώτη περίπτωση, σε ανθρώπους που πέταξαν την φαντασία απ' το παράθυρο και αρνούνται την αλλαγή. Ακόμη και η ίδια η επιστήμη απέδειξε το αυτονόητο, ότι τα πάντα ρει. Το μόνο πράγμα στο Σύμπαν που παραμένει αμετάβλητο είναι η αλλαγή. Αυτό το συναντάμε παντού, από την εξέλιξη της ζωής πάνω στη Γη ως τις καθημερινές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές. Δεν μπορείς ν' απορρίψεις κάτι εξ αρχής μόνο και μόνο επειδή "δεν είναι ρεαλιστικό". Τι κόλλημα είναι αυτό με τον "ρεαλισμό"; Όλοι μας οφείλουμε να έχουμε τα πόδια μας στο έδαφος, αλλά τίποτα δεν μας υποχρεώνει να έχουμε τα μάτια μας καρφωμένα σ' αυτό! Αντ' αυτού, έχεις μερικούς βλαμμένους ν' απορρίπτουν το νέο, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να το μελετήσουν και να δουν αν πράγματι ισχύει!! Άνθρωποι με καλούπια, που τσακώθηκαν με την φαντασία και απαιτούν τα πάντα να είναι "ρεαλιστικά" (απ' την δική τους μεριά φυσικά). Και το κακό είναι ότι αυτούς τους ανθρώπους τους συναντάς παντού, ιδίως εκεί που η δημιουργικότητα είναι απαραίτητη.

Οι χειρότεροι είναι στην επιστημονική έρευνα. Δεν είναι λίγες οι φορές που μια νέα επιστημονική θεωρία χλευάζεται επειδή "δεν είναι ρεαλιστική". Γιατί το λένε αυτό; Την μελετήσανε; Όχι! Απλά ότι τους φαίνεται "τρελό", δεν είναι άξιο επιπλέον έρευνας. Το πίστευε και μη ερεύνα δεν έχει καμία θέση στην επιστήμη, κι όμως υπάρχει ακόμη και σήμερα. Σαν τους αστρονόμους στις αρχές του 20ου αιώνα, που δήλωναν κατηγορηματικά ότι η αεροναυπηγική δεν έχει μέλλον και ότι τα ταξίδια στη Σελήνη είναι ανέφικτα. Σήμερα θα τους συναντήσουμε σε πανεπιστήμια να δηλώνουν παντογνώστες και ν' απορρίπτουν κάθε τι καινούριο. Πριν από μερικά χρόνια οι "ρεαλιστές" κορόιδευαν όσους ονειρεύονταν μαθήματα πληροφορικής στα σχολεία. Σήμερα θα τους δούμε να παρασιτούν εκεί που έφτυναν, κάνοντας Like στις κλανιές τους. Με τόσες γνώσεις που έχουν, απορώ γιατί δεν γνωρίσουν ότι τα μισά πράγματα που έμαθαν όταν ήταν 20 δεν ισχύουν πλέον στα 40 τους.

"Όταν ένας διακεκριμένος, αλλά ηλικιωμένος, επιστήμονας δηλώνει ότι κάτι είναι δυνατό να γίνει, είναι σχεδόν βέβαιο ότι έχει δίκιο. Όταν δηλώνει ότι κάτι είναι αδύνατο, πιθανότατα κάνει λάθος."
Άρθουρ Κλαρκ

Μια παραλλαγή αυτών των ανθρώπων την συναντάμε καθημερινά, από τους παππούδες στο λεωφορείο ως τον πιτσιρίκο στο Facebook. Άνθρωποι με παρωπίδες, που "προστατεύουν" τον εγκέφαλο τους από "επικίνδυνες" ιδέες με το να χτίσουν μια φυλακή για το μυαλό τους. Οτιδήποτε υπάρχει εκτός συνόρων θεωρείται απαράδεκτο γιατί "δεν είναι ρεαλιστικό". Με σοβαροφάνεια 100 καρδιναλίων στηρίζουν το γενικό αίσχος στ' οποίο ζούμε και κλείνουν τ' αφτιά τους σε "μη ρεαλιστικές" ιδέες. Τα τέλεια θύματα των κάθε λογής απατεώνων. Καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως το φαινόμενο αυτό δεν υπάρχει έτσι απλά, μα ενθαρρύνεται από το εμετικό σύστημα στο οποίο ζούμε. Φανατισμένοι με πολιτικές, θρησκευτικές, οικονομικές, φιλοσοφικές και κοινωνικές παραδόσεις περασμένων αιώνων, εξαρτημένοι από την "ρεαλιστική" μορφή της καθημερινότητας που ζούμε. Σύμφωνα με αυτούς, αυτά...

... πρέπει να υπάρχουν γιατί "είναι ρεαλιστικά" και "τίποτα δεν μπορεί ν' αλλάξει γιατί έτσι είμαστε εμείς, πάει και τελείωσε". Αντιθέτως αυτά...

... δεν είναι παρά "ανέφικτες ανωριμότητες ονειροπόλων". Συγνώμη που σας ξύπνησα, συνεχίστε τον ύπνο σας.

Στο μεταξύ αυτό το φαινόμενο της αρτηριοσκλήρωσης στο μυαλό δεν κάνει διακρίσεις, ούτε στην ηλικία, ούτε στις απόψεις. Πάνω στην ίδια ξεπερασμένη βάση θα χτίσει τις αηδίες του και ο φανατισμένος Χριστιανός που θέλει να κάψει βιβλία και ομοφυλόφιλους, και ο φανατισμένος πατριώτης που θέλει να κάψει Γερμανούς και μαύρους, και ο φανατισμένος βάζελος που θέλει να κάψει γαύρους και αεκτζήδες. Και το χειρότερο είναι ότι το φαινόμενο του ευνουχισμού της ελεύθερης σκέψης δεν συναντάται μόνο σε μεγάλους ενήλικες και ηλικιωμένους, μα και σε μικρά παιδιά και σε εφήβους. Τι διάολο μαθαίνουν στα παιδιά μας οι γονείς και τα σχολεία; Πως να είναι δουλάκια της μιζέριας και του καθωσπρεπισμού; Καιάδας!!! (όχι ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής)

Αν οι χειρότεροι "ρεαλιστές" είναι στα πανεπιστήμια και στα σχολεία, οι ποιο εκνευριστικοί είναι αυτοί που κράζουν θέματα στα οποία ο ρεαλισμός κι επισήμως παίρνει πόδι. Ταινίες, βιβλία, κόμικς, ποιήματα, τραγούδια, μουσικές, ζωγραφιές, γλυπτά, φωτογραφίες, κτήρια, βιντεοπαιχνίδια, δημιουργίες σε βιντεοπαιχνίδια... Πάντα θα υπάρχει και ο κλασσικός ηλίθιος ν' αποδοκιμάζει οτιδήποτε "δεν είναι ρεαλιστικό" (για εκείνον). Όλοι έχουν το δικαίωμα να πουν την άποψη τους, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να βάζει όρια στην φαντασία των συνανθρώπων του. Αν εγώ γράψω ένα τραγούδι για μια σουρεαλιστική κατάσταση εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα, μη τολμήσεις να με βρίζεις επειδή "οι στίχοι δεν είναι ρεαλιστικοί". Αυτό είναι τέχνη! Που κολλάει ο "ρεαλισμός";

Εγώ προσωπικά αποβλακώνομαι στο Simcity 4 και χτίζω παπάδες. Μου αρέσει να φτιάχνω φουτουριστικές πόλεις στη Γη ή στον Άρη, με cyberpunk κτήρια περιτριγυρισμένα από καταπράσινους κήπους. Για παράδειγμα...

(η πόλη στην δεύτερη εικόνα μου πήρε σχεδόν μισό χρόνο για να τη χτίσω. και ναι, έβγαινα κι έξω. οπότε τα get a life να τα πείτε αλλού)

Σαν μικρό ενθουσιώδες παιδάκι που είμαι, ανεβάζω τις εικόνες στο διαδίκτυο. Τα σχόλια πολλά και διάφορα. Επιδοκιμαστικά σχόλια, συμβουλές που μου δίνουν φρέσκες ιδέες... και οι κλασσικοί κωλορεαλιστές με σχόλια όπως "έβαλες πολύ πράσινο, ξέρεις πολλές πόλεις με τόσο πράσινο;", "πολύ μακριά απ' την πραγματικότητα", "πανάκριβο και χαζό", "πολύ ουτοπικό", "δεν είναι ρεαλιστικό".

Για να καταλάβω...

Ζω σε μια γκρίζα κοινωνία μιζέριας και κατάθλιψης, με λίγα ψήγματα ομορφιάς και καλοσύνης (εκτός κι αν είναι περισσότερα μα καλά κρυμμένα) τα οποία αποτελούν τον λόγο για τον οποία δεν πήδηξα από κανένα μπαλκόνι και δεν σκοπεύω να το κάνω. Ένα αισχρότατο Matrix, χειρότερο από το αντίστοιχο της ομώνυμης ταινίας. Αρνητικές ειδήσεις, απαισιοδοξία για όλα, καταστροφή του περιβάλλοντος, εξαθλίωση, πόλεμοι, ρατσισμός. Για να μην τρελαθώ και δεθώ μ' εκρηκτικά, χρειάζομαι κάτι για να δραπετεύω απ' την πραγματικότητα. Η κατασκευή ιδανικών πολιτειών σ' ένα παιχνίδι, με τα δικά μου χρώματα και την δική μου φιλοσοφία, είναι μια διέξοδος απ' το αίσχος που τρώω στη μούρη καθημερινά. Μια όαση για το μυαλό και την ψυχή μου.

Κι εσύ θες να τα πετάξω όλα επειδή "δεν συμβαδίσουν με την πραγματικότητα"; Άντε και γαμήσου μαλάκα! Γιατί δεν κάνεις εγχείρηση στον εγκέφαλο σου και ν' αφαιρέσεις το δεξιό ημισφαίριο; Αν είσαι τόσο στόκος σ' ένα μέσο ψυχαγωγίας, τρέμω να φανταστώ πόσο στόκος είσαι στην πραγματικότητα. Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν σαν τα μούτρα σου, θα ζούσαμε ακόμη στα δέντρα,θα ζούσαμε το πολύ μέχρι τα 20, θα φοβόμασταν τον ίσκιο μας και θα ήμασταν κολατσιό για τους αετούς. Πάρ' τ' αρχίδια μου λοιπόν και πήδα από ταράτσα!

Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ εκείνου που έχει τα πόδια του στη Γη και τα μάτια του στο Σύμπαν, κι εκείνου που αρνείται την εξέλιξη. Κι ευτυχώς ή δυστυχώς (βασικά ευτυχώς) η εξέλιξη δεν σταματά. Μπορεί να καθυστερήσει λιγάκι αλλά τίποτα δεν την σταματά. Ο ανθρώπινος πολιτισμός οφείλει να το καταλάβει αυτό και να μάθει να εξελίσσεται. Ο χειρότερος αναλφάβητος δεν είναι αυτός που δεν ξέρει ανάγνωση, γραφή, αγγλικά και υπολογιστές. Είναι αυτός που δεν έμαθε να σκέφτεται, αυτός που δεν ξεκλείδωσε τις δυνάμεις του μυαλού του, αυτός που δεν έμαθε να μαθαίνει, να ξεμαθαίνει και να ξαναμαθαίνει. Οπότε τι είναι όσοι απορρίπτουν μια νέα ιδέα ή προσέγγιση, μόνο και μόνο επειδή "δεν είναι ρεαλιστική", αντιδρώντας μηχανικά επειδή έτσι έμαθαν και χωρίς καν να μπουν στον κόπο να την μελετήσουν; Σωστά μαντέψατε... ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΙ!

Και φτάνει ποια με τον "ρεαλισμό"! Τον τρώω κάθε μέρα στη μούρη και καταντάει βαρετός. Στην "ρεαλιστική" πραγματικότητα δεν υπάρχουν καταπράσινες φουτουριστικές πόλεις, ούτε γενναίοι υπερήρωες να δίνουν επικές μάχες με επικίνδυνους δικτάτορες, ούτε μπορείς να εξερευνήσεις νέους κόσμους, ούτε να κλέψεις οχήματα και να τρέξεις στους αυτοκινητόδρομους με την ταχύτητα του φωτός, ούτε φυσικά να πάρεις ένα Apocalypse Tank και να τα διαλύσεις όλα επειδή έτσι γουστάρεις. Η ζωή είναι έτσι κι αλλιώς ξενέρωτη, αλλά ρε πούστη μου μη μου την κάνετε ακόμη ποιο ξενέρωτη!!!