Το "καημένο" σπουργιτάκι

Είσαι στον δρόμο. Βλέπεις ένα σπουργίτι στο πεζοδρόμιο να ψάχνει για ψίχουλα. Το βλέπεις, το θαυμάζεις, το λυπάσαι. "Αχ το καημένο, το άμοιρο, το δόλιο, το κακόμοιρο, το δύστυχο" κ.λ.π..

Μετά όμως σκέφτεσαι. Το σπουργιτάκι δεν έχει την νοημοσύνη σου, ούτε πρόσβαση σε γνώσεις και ικανότητες που έχεις εσύ. Είναι όμως ελεύθερο, πετάει όπου γουστάρει και δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν.
Εσύ έχεις νοημοσύνη και πρόσβαση σε γνώσεις και ικανότητες, αλλά εκπαιδεύτηκες από μικρός να μην ασχολείσαι με αυτά. Γονείς, σχολείο, εργοδότες, κυβέρνηση, γείτονες, Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης, ακόμη και άσχετοι άγνωστοι, όλοι σου έμαθαν να μην είσαι ελεύθερος, να σκέφτεσαι μόνο με τον δικό τους τρόπο, να δουλεύεις ποιο σκληρά και από ρομπότ για να έχεις πρόσβαση ακόμη και στον αέρα που αναπνέεις, να μη μιλάς και να ζεις για ν' αγοράσεις.

Ποιος από τους 2 λοιπόν είναι ο πραγματικός δυστυχισμένος;