Ένα απ' τα τραγουδάκια που έκαναν θραύση όλο το καλοκαίρι, και που ακούγονται ακόμη και τώρα, είναι το "Τόσο περίπου σ' αγαπώ" του Νίνο Ξιπολιτά. Στο συναρπαστικό και βαθυστόχαστο αυτό άσμα, ο ξυπόλητος πρίγκηψ πετάει το εξής κορυφαίο...
"Από τη Γη ως το Φεγγάρι και απ το Φεγγάρι πίσω εδώ και όλο αυτό κάν' το επί 1.000 τόσο περίπου σ’ αγαπώ"
Ας κάνουμε τα μαθηματικά, να δούμε πόσο αγαπάει την κοπελιά του ο ξυπόλητος φίλος μας. Η μέση απόσταση Γης - Σελήνης είναι περίπου 384.000 χιλιόμετρα. Επί δύο μας κάνει 768.000 χιλιόμετρα. Επί χίλια μας κάνει 768.000.000 χιλιόμετρα.
768 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Αυτή είναι περίπου η μέση απόσταση Δίας - Ήλιος. Ο Δίας όμως δεν είναι ότι ποιο μακρινό υπάρχει στο Ηλιακό μας Σύστημα. Ακόμη όμως κι αυτό δεν είναι ούτε καν σταγόνα στον ωκεανό του Σύμπαντος, όπου θα συναντήσουμε αποστάσεις που μετριούνται σε τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα! Μάλιστα το ποιο μακρινό αντικείμενο που έχουμε βρει μέχρι τώρα είναι ένας μικρός γαλαξίας με το όνομα UDFj-39546284. Ο γαλαξίας αυτός απέχει από εμάς 13,42 δισεκατομμύρια έτη φωτός, δηλαδή 13,42 δισεκατομμύρια τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα! Όμως παράλληλα το Σύμπαν φουσκώνει σαν μπαλόνι, με αποτέλεσμα η πραγματική του απόσταση να υπολογίζεται στα 32,7 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Σωστά καταλάβατε, μιλάμε για... 32,7 δισεκατομμύρια τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα!!
Μια ακτίνα φωτός, η οποία ταξιδεύει με 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, καλύπτει την απόσταση του ξυπόλητου Καζανόβα μας σε λιγότερο από 1 ώρα. Ωστόσο θέλει πάνω από 32 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει στο UDFj-39546284. Και εδώ θα κάνω μια μικρή ερώτηση...
ΤΟΣΟ ΛΙΓΟ ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΣΟΥ ΡΕ;
Είτε μας αρέσει είτε όχι, κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα μετρήσεις. Η αγάπη είναι ένα απ' αυτά. Δεν τη μετράς, λες και είναι πατάτες. Την προσφέρεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι κολοκύθια τούμπανα.
"Όλοι στο βούρκο είμαστε, κάποιοι όμως από εμάς κοιτάζουν τ' αστέρια" Όσκαρ Ουάιλντ
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη προπαγάνδα που τρώγαμε στη μούρη στο μάθημα των θρησκευτικών. Με το ζόρι μας επέβαλαν να πιστεύουμε ότι ο μόνος δρόμος που πρέπει ν' ακολουθήσουμε είναι ο ορθόδοξος χριστιανισμός, ενώ οτιδήποτε άλλο είναι άρρωστο και λανθασμένο. Από τότε μας μαθαίνανε να μισούμε τους άθεους, τους καθολικούς χριστιανούς και τους μουσουλμάνους. Το μόνο όμως καλό με το μάθημα αυτό ήταν οι όμορφες διδακτικές ιστορίες. Δεν αναφέρομαι μόνο στις παραβολές του Ιησού, που δυστυχώς οι περισσότεροι χριστιανοί τις γράφουν στ' αρχίδια τους. Μια από αυτές τις ιστορίες πρόκειται να σας θυμίσω. Έχουμε 2 έντομα, μια πεταλούδα και μια μύγα. Επίσης έχουμε 2 τοπία, έναν βόθρο και ένα λιβάδι. Ο βόθρος είναι γεμάτος με σκατά, ενώ το λιβάδι γεμάτο με λουλούδια. Ανάμεσα στα σκατά όμως θα βρούμε ένα τριαντάφυλλο, ενώ αντίστοιχα στο λιβάδι θα βρούμε μια ζεστή κουράδα ανάμεσα στα λουλούδια. Αφήνουμε τα 2 έντομα. Η πεταλούδα θα πάει στον βόθρο, θα προσπεράσει τη σκατίλα και θα καθίσει στο τριαντάφυλλο. Αντίστοιχα η μύγα θα πάει στο λιβάδι, θα προσπεράσει τα λουλούδια και θα καθίσει στην αχνιστή κουράδα. Από την ιστορία αυτή μαθαίνουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που, όπως η πεταλούδα, επικεντρώνουν την προσοχή τους στην ομορφιά του κόσμου, κι ας είναι λιγοστή, κι ας είναι περιτριγυρισμένη από ασχήμια και δυστυχία. Από την άλλη όμως υπάρχουν και άνθρωποι που συμπεριφέρονται σαν τη μύγα, δηλαδή αγνοούν επιδεικτικά τα όμορφα της ζωής και επικεντρώνονται στα άσχημα, μόνο στα άσχημα και σε τίποτα άλλο εκτός από τα άσχημα. Ανθρώπινες μύγες παντού, που έχουν αντικαταστήσει το χαμόγελο με τη θλίψη και την λύπη με τη χαρά. Δεν επιδιώκουν να βελτιώσουν τη ζωή τους, μα να κάθονται και να κλαίγονται για την κατάντια τους. Μόνο που οι ίδιοι κατά βάθος θέλουν να είναι θλιμμένοι και απαισιόδοξοι. Δεν έχουν γελάσει ποτέ, δεν ήταν ευτυχισμένοι ποτέ και ούτε θέλουν να γελάσουν ποτέ. Και το χειρότερο απ' όλα; Απαιτούν να είναι απαισιόδοξοι κλαψιάρηδες και όλοι οι υπόλοιποι. Γελούν όταν κάποιος κλαίει και κλαίνε όταν κάποιος γελάει! Το έχετε προσέξει κι εσείς; Έρευνες,
περιοδικά, βιβλία, ιστοσελίδες, εκπομπές κ.λ.π. που δήθεν εξειδικεύονται
στην ψυχολογία προσπαθούν να σε κάνουν να πιστέψεις ότι έχεις πρόβλημα.
Διαβάζεις ένα άρθρο και στο τέλος νομίζεις ότι είσαι τόσο προβληματικός
που χρειάζεσαι όντως ψυχίατρο, ενώ στην πραγματικότητα ισχύει το
ακριβώς αντίθετο. Έχω προσέξει ότι τέτοια άρθρα προσπαθούν να σου
επιβάλλουν την σκέψη ότι ο τρόπος ζωής σου είναι προβληματικός, ότι από
κάπου χάνεις μόνο και μόνο επειδή ζεις και σκέφτεσαι όπως εσύ έχεις
επιλέξει, ότι θα είσαι "υγιής" μόνο αν κάνεις ότι σου πουν οι άλλοι. Να
μου το θυμηθείτε, στο τέλος θα μας πούνε ότι και η ευτυχία είναι
πρόβλημα.
Ειδικά στην εποχή της οικονομικής κρίσης η κατάσταση έχει ξεφύγει. Όποιος είναι χαρούμενος θεωρείται βολεμένος εχθρός του έθνους. Όποιος τολμήσει να χαμογελάσει έστω και για λίγο, είναι τρομοκράτης και πρέπει να καεί στη πυρά, όπως στον Μεσαίωνα. Όποιος είναι αισιόδοξος, δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα. Τι λέτε μωρέ χαμένοι; Επειδή κάποιος ψάχνει για λύσεις αντί να είναι συνέχεια κολλημένος στο πρόβλημα, θεωρείται "άχρηστος ονειροπαρμένος"; Και στο κάτω κάτω, ποιος λέει ότι η αισιοδοξία δεν έχει σχέση με
την ρεαλιστική προσέγγιση των προβλημάτων που μας ταλαιπωρούν; Ποιος λέει ότι οι αισιόδοξοι ονειροβατούν και δεν έχουν
καμία σχέση με την πραγματικότητα; Μήπως αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν
περισσότερα απ' εμάς, τους "ρεαλιστές"; Ρίξτε μια ματιά σ' αυτό το άρθρο, μπας και ξυπνήσετε και σταματήσετε να είστε κλαψιάρηδες κριτές των πάντων!
Σε μια εποχή που το μίζερο ανθρώπινο κοπάδι
έμαθε να χαμογελά με υλιστικούς πιθηκισμούς και με τη μιζέρια των
συνανθρώπων του, κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν το νόημα της ζωής τους σε ένα
πραγματικό χαμόγελο. Το χαμόγελο είναι ένα από τα λίγα μα ουσιώδη
πράγματα που μπορείς να χαρίζεις και να μη σου εξαντληθεί ποτέ. Ένα χαμόγελο την ημέρα τον ψυχίατρο κάνει πέρα.
