Οι ουράνιοι Παρθενώνες

Είμαστε κάπου στο Σύμπαν. Δεν έχει σημασία που ακριβώς, σε ποιο άστρο και σε ποιον γαλαξία. Είμαστε κάπου τέλος πάντων. Πετάμε. Πετάμε. Παίζουμε τους εξερευνητές, γλιστρώντας ανάμεσα στα άστρα και τα νεφελώματα. Είναι τρελό αυτό το Σύμπαν. Ή θα είναι κατάμαυρο ή πολύχρωμο. Από τη μια μαυρίλα, από την άλλη ποιο πολλά χρώματα κι απ' το ουράνιο τόξο. Συνεχίσουμε και πετάμε.

Κάποια στιγμή ακούμε κάτι. Καλά, μη βαράτε! Το ξέρω ότι δεν μπορείς να ακούσεις ήχους στο Διάστημα, αλλά ας το ξεχάσουμε αυτό. Ακούς κάτι. Σαν παράσιτα ραδιοφώνου. Κοιτάς εδώ, κοιτάς εκεί, κοιτάς παρακεί. Δεν βλέπεις τίποτα. Συνεχίσεις το ταξίδι, μέχρι που το ακούς δυνατότερα. Σαν χαλασμένο ραδιόφωνο. Αποφασίσεις να το ψάξεις. Κανένα φυσικό φαινόμενο θα είναι. Το ακούς ολοένα και δυνατότερα, μέχρι που το ανακαλύπτεις. Και σίγουρα δεν είναι ούτε άστρο νετρονίων, ούτε μαύρη τρύπα, ούτε άστρο έτοιμο να εκραγεί. Και σίγουρα δεν είναι φυσικό!

Μένεις έκπληκτος και με το δίκιο σου. Δεν έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο. Είναι ένα αντικείμενο παράξενου σχήματος. Μοιάζει με ένα μικρό νευρικό δίκτυο. Ή για να το πούμε ποιο απλά, σαν τη ρίζα μιας πατατιάς. Μια μεγάλη "πατάτα", από την οποία ξεπροβάλλουν "ρίζες". Μερικές από τις κύριες "ρίζες" καταλήγουν σε μικρότερες "πατάτες", από τις οποίες ξεπροβάλλουν μικρότερες "ρίζες". Αυτή η κατασκευή αποκλείεται να είναι αποτέλεσμα κάποιου φυσικού φαινομένου. Κάποια διάνοια, κάποιος νους το έφτιαξε.

Για μισό λεπτό. Αυτό το πράγμα από τι είναι φτιαγμένο; Το κοιτάς τριγύρω... είναι διαφανές! Δεν είναι φτιαγμένο από μέταλλο, δεν είναι καν "στερεό" το εσωτερικό του. Και πάλι δε ξέρεις τι είναι. Διαστημικός σταθμός; Μάλλον. Σκέφτεσαι όμως κάτι. Ένας διαστημικός σταθμός είναι από μέσα μέταλλο και απ' έξω μέταλλο. Αυτό το πράγμα όμως είναι... Όπα! Απ' έξω κρύσταλλος και από μέσα καθαρή ενέργεια! Πως γίνεται αυτό; Αυτό το πράγμα μοιάζει να υπερβαίνει τη ζωή τόσο, όσο η ζωή υπερβαίνει τον ανόργανο κόσμο. Ποιος ή τι είναι τόσο έξυπνο που να το έχει φτιάξει;

Όποιος και να το έφτιαξε, σίγουρα είναι ποιο εξελιγμένος από εμάς. Όχι αιώνες και χιλιετίες ποιο μπροστά από εμάς. Εκατομμύρια χρόνια ποιο μπροστά από εμάς. Με τι θα μοιάζει ένας πολιτισμός που είναι εκατομμύρια χρόνια ποιο εξελιγμένος από εμάς; Μπροστά σε αυτό τον λαό, οι άνθρωποι θα μοιάζουν με αμοιβάδες. Μάλλον οι κατασκευαστές του θα έχουν εξελιχθεί σε "κύτταρα" ενός μεγαλύτερου οργανισμού. Σαν να βλέπεις μια αμοιβάδα να προσπαθεί να φανταστεί τον άνθρωπο, βλέποντας μόνο ένα από τα κύτταρα που αποτελούν μια από τις τρίχες των μαλλιών του. Ποιος ξέρει σε τι επίπεδο έχουν φτάσει; Ποια θα είναι η φιλοσοφία τους... αν έχουν έστω κάτι παρόμοιο; Πως θα σκέφτονται; Αποτελούνται και αυτοί από ενέργεια, όπως αυτός ο διαστημικός σταθμός; Μήπως έχουν εξελιχθεί σε ενεργειακά-οργανικά διαστημόπλοια; Ή μήπως έχουν γίνει ένα με το Σύμπαν, κι εμείς να μοιάζουμε σαν τα ερυθρά αιμοσφαίρια;

Και τώρα αρχίσει το καλύτερο. Πίσω ακριβώς από τον κρυστάλλινο σταθμό, βλέπεις μεταλλικά θραύσματα αρχαίων διαστημικών σταθμών. Μοιάζουν με τα φουτουριστικά σχέδια της Γης, μόνο που είναι μισοκατεστραμμένοι. Κείτονται εκεί, άδειοι, αιωρούμενοι στο Σύμπαν, για χιλιάδες και εκατομμύρια χρόνια. Οι κατασκευαστές τους θυμούνται πότε τους έφτιαξαν; Μοιάζουν περισσότερο με τ' αρχαία μνημεία της Γης, με τα Στόουνχεντς και τις Πυραμίδες και τους Παρθενώνες μας. Ουράνιοι Παρθενώνες, κοσμική αρχαιολογία, τ' απομεινάρια ενός αρχαίου πολιτισμού... που ποιος ξέρει σε τι εξελίχθηκε.